Aktualności

11 stycznia w naszej wspólnocie miało miejsce radosne spotkanie. Jak co roku do naszego seminarium przybyli goście ze Stowarzyszenia Przyjaciół WSD w Sandomierzu.

Spotkanie rozpoczęliśmy Mszą Świętą, której przewodniczył i homilię wygłosił ks. dr Rafał Kułaga - rektor WSD. Wraz z nim Mszę koncelebrowali księża z zarządu.

Po Mszy nasi Przyjaciele zostali zaproszeni na refektarz, gdzie ksiądz rektor wraz z dziekanem alumnatu złożyli życzenia. Koordynator Stowarzyszenia Przyjaciół wyraził wdzięczność za działalność parafialnych Kół Stowarzyszenia Seminarium. Głos zabrali także przedstawiciele Przyjaciół. Następnie był czas na życzenia indywidualne przy łamaniu się opłatkiem oraz rozmowy przy kawie i ciastku.

O godzinie 17.00 rozpoczął się w seminaryjnym kościele Koncert kolęd. Zebrani mogli usłyszeć znane i lubiane kolędy oraz pastorałki w wykonaniu chóru Cantate Domino z parafii Matki Bożej Saletyńskiej w Ostrowcu Świętokrzyskim, chóru alumnów WSD w Sandomierzu oraz połączonych zespołów. Na zakończenie koncertu wszyscy zgromadzeni zaśpiewali wspólnie kolędę Bóg się rodzi.

Ostatnim punktem spotkania była wspólna kolacja na seminaryjnym refektarzu, podczas której atmosferę umilali śpiewem kolęd klerycy: Damian Surowiec, Albert Bujak oraz Piotr Żurawski.

Słowo Rektora

Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu

na Święto św. Szczepana 2019 r.

Drodzy Bracia i Siostry!

Zadaniem Szczepana jako diakona było pełnienie dzieł miłosierdzia na rzecz biednych oraz głoszenie słowa Bożego. Jednej i drugiej działalności poświęcił się tak bezgranicznie i żarliwie, że gotów był ponieść wszystkie tego konsekwencje. Gdyby zrezygnował z głoszenia trudnej i wymagającej prawdy, być może mógłby żyć w spokoju, może uratowałby swoje życie. Jednak głębokie przekonanie o słuszności tego, co robił i co wyznawał, nakazało mu podejmować ofiarnie czyny miłości i głosić słowa pełne Bożej mądrości.

Słuchając opisu o okrutnym ukamienowaniu św. Szczepana, którego dzisiaj wspominamy w atmosferze radosnych świąt Bożego Narodzenia, stawiamy pytanie: skąd pochodziła jego niezłomność i determinacja, skąd czerpał siły do stawienia czoła swoim prześladowcom? Odpowiedź słyszymy co roku tę samą: jego odwaga płynęła z łaski i mocy Ducha Świętego.

Ten sam Duch Pański spoczął na Jezusie, aby ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; aby uciśnionych odsyłał wolnymi, aby obwoływał rok łaski od Pana (por. Łk 4,18n; Iz 61,1n) na wzór starotestamentalnego roku jubileuszowego, który miano obchodzić w Izraelu co 50 lat.

Jubileusz Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu

Bullą Ex imposita Nobis z 1818 roku papież Pius VII powołał do istnienia naszą diecezję, a dwa lata później, 7 listopada 1820 roku, uroczyście zainaugurowano pierwszy rok studiów w sandomierskim seminarium. Od tego momentu, pod opieką Maryi Niepokalanej i św. Józefa oraz patronatem św. Stanisława Kostki, nasze seminarium istnieje nieprzerwanie do dnia dzisiejszego.

Zatem nasz list kierujemy do Was na progu jubileuszu 200-lecia istnienia Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Jubileusz jest „rokiem łaski”, rokiem odpuszczenia grzechów, a także kar za grzechy, rokiem pojednania pomiędzy zwaśnionymi, rokiem nawrócenia, pokuty i wzmożonej modlitwy. Z radością informujemy, że z racji jubileuszu Penitencjaria Apostolska udzieliła odpustu zupełnego, który będzie można uzyskać w kościele seminaryjnym św. Michała Archanioła od 1 stycznia do 31 grudnia 2020 roku. Zapraszamy wszystkich, indywidulanie i w grupach, wraz z Waszymi duszpasterzami do nawiedzenia naszego kościoła i skorzystania z tego daru. To wielkie wezwanie dla nas do nawrócenia i zbliżenia się do Boga, a szczególnie do jeszcze gorliwszej modlitwy w intencji nowych, licznych i świętych powołań do naszego seminarium.

Jubileusz to także radość. Chodzi tu nie tylko o radość czysto wewnętrzną, ale o radość, która objawia się na zewnątrz poprzez gotowość do wzajemnej pomocy i służby we wspólnocie, w postawie aktywnej i odpowiedzialnej, z wykorzystaniem posiadanych darów i charyzmatów. Do takiej radości, wraz z nami, zapraszamy już dzisiaj wszystkich.

Tożsamość i misja Seminarium

„Wyższe seminarium duchowne jest środowiskiem formacji kandydatów do prezbiteratu (…) i choć jest tylko rzeczywistością przejściową, stanowi wspólnotę o ogromnym znaczeniu dla całej drogi życia i posługi przyszłych pasterzy Kościoła (...). W świetle Ewangelii seminarium (…) jest w Kościele swoistą kontynuacją wspólnoty apostołów zgromadzonych wokół Jezusa, słuchających Jego słów, przygotowujących się do przeżycia Paschy, oczekujących na dar Ducha, by podjąć powierzoną sobie misję (...). Początkiem i centrum wspólnoty seminaryjnej jest Osoba Mistrza, który powołuje. Dlatego celem wspólnoty seminaryjnej nie jest bycie nawzajem ze sobą czy dla samych siebie, ale bycie „dla” i „ze względu na” Chrystusa. Seminarium (…) oznacza przestrzeń, gdzie w codzienności spotyka się i poznaje Jezusa, Jego słowa i znaki” (Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia).

Cieszymy się, że w ciągu swojej dwustuletniej historii Wyższe Seminarium Duchowne w Sandomierzu wykształciło i przygotowało do kapłaństwa ponad 2500 absolwentów. Dziękujemy Panu Bogu, że sandomierskie seminarium w swej historii stało się miejscem dojrzewania do świętości licznych członków tej wspólnoty. Należeli do niej błogosławieni męczennicy II wojny światowej: ks. Antoni Rewera, ks. Władysław Miegoń, ks. Kazimierz Grelewski, ks. Stefan Grelewski, ks. Kazimierz Sykulski, ks. Franciszek Rosłaniec, ks. Bolesław Strzelecki. Jej członkami byli również kandydaci na ołtarze – słudzy Boży: bp Piotr Gołębiowski, ks. Wincenty Granat, ks. Antoni Tworek i ks. Roman Kotlarz.

Nasza wspólnota wkracza w kolejne lata ze świadomością swojej misji kontynuowania wspólnoty apostołów zgromadzonych wokół Jezusa. Pragniemy nadal dokładać wszelkich starań, by kształtować oraz wychowywać mądrych i odpowiedzialnych kapłanów, otwartych na wyzwania współczesności, gotowych na co dzień świadczyć o Chrystusie Panu, zdolnych do pracy na rzecz Kościoła oraz naszej Ojczyzny.

W duchu wdzięczności i zawierzenia

Jubileusz to przede wszystkim czas szczególnej łaski, czyli daru wypływającego z dobroci Bożej oraz naszej wdzięczności.

Wspólnota seminaryjna przede wszystkim oddaje chwałę i składa dziękczynienie Chrystusowi Dobremu Pasterzowi, który powołuje. W pokorze prosimy, by w klimacie wiary katolickich rodzin rodziły się i umacniały liczne powołania do pracy bez znużenia w winnicy Pana; by zaproszenie ze strony Jezusa: Pójdź za Mną! spotykało się z pozytywną odpowiedzią młodych i potwierdzało się w przekraczaniu progu seminaryjnego domu. Świat potrzebuje wielu gorliwych i świętych kapłanów, by Chrystusową prawdę głosili słowem, przykładem i życiem.

Ze szczególną wdzięcznością przywołujemy założycieli seminarium – biskupów Szczepana Hołowczyca i Adama Prospera Burzyńskiego oraz wszystkich następnych biskupów, którzy troszczyli się o naszą uczelnię.

Pragniemy wyrazić szczególne uznanie wszystkim rektorom, ojcom duchownym, przełożonym i wykładowcom, którzy przez lata zabiegali o dojrzały kształt wychowawczy i naukowy seminarium, o jego wierność Bożej prawdzie i tradycjom naszej Ojczyzny. Dopiero z perspektywy czasu wyraźnie dostrzegamy, jak wielu wspaniałych przełożonych i wychowawców formowało sandomierskich kapłanów.

Piękną kartę w historii naszej uczelni zapisało Zgromadzenie Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, którego siostry od 1908 roku do dnia dzisiejszego pełnią swoją posługę oraz wiele osób świeckich. Pamiętamy także o bogatym dziedzictwie Panien Benedyktynek, w których klasztorze od 1904 roku mieści się seminarium oraz dziękujemy za ich modlitwy i owoce pracy, z których korzystają pokolenia alumnów aż do dnia dzisiejszego.

 Dziękujemy Przyjaciołom naszego seminarium oraz wszystkim, którzy hojnie wspierali i wspierają nas duchowo i materialnie. Pamiętamy o Was w modlitwie i chwalimy Boga, bo wiemy, że przez to, co czynicie uwidacznia się działanie Jego łaski w nas przez Was. Wszystkie otrzymane dary, przede wszystkim duchowe, skłaniają nas do radości oraz do wyśpiewania Bogu Te Deum za 200 lat istnienia i działania sandomierskiego seminarium.

Jubileusz to także wezwanie do rachunku sumienia i przeproszenia Boga za niewierności, za niewykorzystane okazje do czynienia dobra i nie w pełni wykorzystane Boże dary. Motyw pokuty i odpuszczenia grzechów był zawsze obecny w przeżywaniu jubileuszów kościelnych. Darowanie i odpuszczenie win oraz przebaczenie warunkuje bowiem prawdziwą odnowę życia, by z nadzieją patrzeć w przyszłość. Uwielbiać i przepraszać Boga pragniemy przez cały jubileuszowy rok na codziennej wieczornej adoracji Najświętszego Sakramentu w seminaryjnym kościele. Dzisiaj szczególnie potrzeba nam Chrystusowej siły i odwagi, gdy nieraz  trzeba zachować zimną krew w sytuacji, gdy wydaje się, że jako wierzący chrześcijanie przegrywamy, że nawet przegrywa sam Bóg. Ostatnie słowo należy jednak do Niego. Nadzieja jest w Nim, i tylko w Nim.

Ocena historii pozwala lepiej zrozumieć teraźniejszość, a ta z kolei zachęca do zastanowienia się nad perspektywami na przyszłość. W ten sposób lepiej uświadamiamy sobie swoje powołanie i czas dany przez Boga, który winniśmy uświęcać naszym życiem i naszą pracą tak, aby w nim był obecny kochający i zbawiający Chrystus. Obyśmy wszyscy jak najlepiej umieli wykorzystać wszystkie nasze możliwości do tego celu.

Refleksja nad przeszłością to również okazja do wspomnienia tych, którzy od nas odeszli tworząc bogatą historię naszej wspólnoty. Wielu z nich było bliskich naszemu sercu i stanowili przez lata część naszego życia. Pragniemy im modlitwą podziękować za wartości i dobro, które nam przekazali. Wiara w Chrystusa zmartwychwstałego daje nadzieję na spotkanie z nimi w niebie.

Zawierzamy kolejne lata istnienia naszego seminarium Niepokalanej Maryi, głównej patronce naszej Alma Mater: Ty, najlepsza Matko, chroń nas od złego. Upraszaj nam łaski potrzebne do przemiany i uzdrowienia. Prowadź po drogach życiowego powołania i posługuj się nami do budowania Królestwa Twojego Syna Jezusa Chrystusa - jedynego Zbawiciela świata, od którego pochodzi wszelkie dobro, prawda i życie.

Drodzy Bracia i Siostry, Przyjaciele naszego Seminarium Duchownego!

Historia życia i męczeństwa św. Szczepana ukazuje człowieka odpowiedzialnego, a tym samym uczy nas i zachęca do podejmowania odpowiedzialności za swoje życie, za niełatwe często wybory i decyzje. Na taką odpowiedzialność człowiek może się jednak zdobyć tylko wtedy, gdy odkrył swoje powołanie, poznał cel i sens swojego życia. Tylko „wpatrując się w niebo”, wyznawca Jezusa Chrystusa postępuje odpowiedzialnie wobec siebie samego i innych osób, solidaryzuje się z nimi, otacza je troską, ale nie tylko w potrzebach materialnych, lecz przede wszystkim w poszukiwaniu prawdziwej, godnej człowieka drogi życia. To zadanie dla nas wszystkich na kolejne dni zbliżającego się Nowego Roku Pańskiego.

Tajemnica Bożego Narodzenia to tajemnica pokornej Miłości. Bóg uniżył samego siebie przyjmując ludzkie ciało. Dzięki temu możemy doświadczyć bliskości i dobroci Boga. Niech te święta staną się dla Was rzeczywistym doświadczeniem Bożej Miłości w Jezusie Chrystusie. W imieniu całej wspólnoty Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, profesorów i wychowawców, pracowników świeckich, sióstr zakonnych oraz diakonów i alumnów, składam najserdeczniejsze życzenia, aby radość spotkania Nowonarodzonego Jezusa wypełniła Waszą codzienność i promieniowała na spotkanych ludzi. Niech Boży Syn obdarza was licznymi łaskami w każdym dniu nadchodzącego Nowego Roku.

Ks. dr Rafał Kułaga

Rektor WSD w Sandomierzu